Lijden van onze voorouders hoeven we niet mee te nemen en of over te nemen. Het meeste wat we hebben aan persoonlijk lijden kunnen we ons lijden noemen anders blijft het altijd het ‘andere’ oftewel het kwaad.

Van een geleerde genaamd Micheal Heiser blijf ik leren over het grotere verhaal. In twijfel blijven. En toch zekerheid trekken.

We hebben niet de zonde maar de dood geërfd zegt hij na studie van onder andere de bijbel. En humor natuurlijk, ik heb eerlijk gezegd hem meer horen spreken. Dat vind ik fijn, spreken om af te tasten.

Historie in context blijven zien is moeilijk. Maar wat niet moeilijk is, is om te begrijpen dat mensen vroeger boeken lazen. Ook die de bijbel schreven. Het lijkt me ook onmogelijk om niet zo te zijn. Daarnaast kan iets poëtische taal zijn, maar ik geloof wel in het schrift van meerdere teksten dat ze bedoelt zijn om ons te richten.

Woorden als ‘dood’ of andere dingen die zo klinken kunnen ook daarmee worden geassocieerd. Alleen qua klank al. ‘Leven’ en ‘beter’ qua klank maar dus ook qua associatie zijn positief geladen. Terwijl dood dan negatief is, maar gescheiden qua klank van wat positief is. Zijn er geen positieve dingen mee dan geassocieerd. Rust? Zeker, ook misschien stiekem wel een verlangen. Niet naar de dood maar naar rust;